HOME

Sunday, November 10, 2013

FaceBook ေပၚက အက္ေဆးေကာင္းမ်ား



 
                                            ကြဲရွေနေသာ ဘဝမ်ား





အခုတေလာ အလုပ္(လက္ေထာက္ဆရာဝန္) ေခၚမယ့္ သတင္းေတြနဲ႔အတူ လူငယ္ဆရာဝန္မ်ားလည္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေရာက္တက္ရာရာအေတြးမ်ား မျပတ္သားေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား မပီျပင္ေသာ အနာဂတ္ မ်ားကို ပံုေဖာ္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတယ္။

အလုပ္မေခၚလို႔လည္း မေခၚလို႔။ တစ္ကယ္ေခၚမယ္လို႔ၾကားေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး အလုပ္ ဝင္မယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါဟာ ေခတ္စနစ္ေၾကာင့္လို႔ေျပာရင္ အလံုးစံုမမွန္ရင္ေတာင္ မမွားပါဘူး။
ဘယ္အလုပ္မဆို လူသာအဓိက စိတ္ဓာတ္သာအဓိက ဆိုေပမယ္လို႔ မေကာင္းတဲ့ေခတ္စနစ္ဟာစိတ္ဓာတ္ ကို ရိုက္ခ်ိဳးႏိုင္သလို လူကိုလည္း နလန္မထူႏိုင္ေစပါဘူး။

ဟုတ္တယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ ေတြးပူၾကတယ္။ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့  ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ပုထုဇဥ္သာမန္လူေတြပါပဲ။ ဘုန္းႀကီးေတြလို ထမင္းတစ္နပ္ေလ်ွာ့စားျပီး ဥပုပ္မေစာင့္ႏိုင္သလို ေနေရး ဝတ္ေရး သြားေရးလာေရး ေတြကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားရပါတယ္။

အခုေခတ္လူငယ္ဆရာဝန္ေတြဟာ အရင္ေခတ္ကဆရာဝန္ေတြနဲ႔ မတူပါဘူး။အရည္အေသြး  အခြင့္အေရး အနာဂတ္ေတြ အားလံုးကြာျခားေနပါတယ္။
အရည္အခ်င္းထက္ အေရအတြက္ကို ဦးစားေပးခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ ဆရာ တပည့္အင္အား မမ်ွတမႈ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း မလံုေလာက္မႈ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေကြးေက်ာင္းထြက္ဆိုရင္သြားလာေရး   ေနေရး စားေရးနဲ႔ ရာသီဥတုဒဏ္ကိုလည္း ဆိုးဝါးစြာခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ ဆင္ေျခတစ္ခုမဟုတ္သလို မေကြးထြက္ဆရာဝန္မ်ားသာ နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနျဖစ္ပါတယ္။


   ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ ညေန ေလးနာရီဆို အေဆာင္က ေရသန္႔ပုံးထဲကေရဟာ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ လို႔ေပ်ာ္တယ္ဆိုရင္ ဒီအပူခ်ိန္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ပိုပန္းေစဖို႔အတြက္ လံုေလာက္ပါတယ္။
death body တစ္ခုကို ေက်ာင္းသားငါးဆယ္ကတိုးၾကည့္ projector အမႈန္အဝါးေတြနဲ႔ စတဲ့ အဆင္မေျပ မႈေတြက အခုေခတ္ဆရာဝန္ေတြရဲ႔ အရည္အခ်င္းဟာ အရင္ေခတ္ဆရာဝန္ေတြထက္ % တစ္ခုေလာက္ေ တာ့ ေလ်ာ့က်ေစခဲ့တာ ဘယ္သူျငင္းႏိုင္မွာလဲ။ 


ဒါကိုလည္း အခ်ိဳ႔အခ်ိဳ႔ေသာ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားက နားလည္မေပးႏိုင္ၾကပါဘူး။ေဘာင္မဝင္တဲ့ ဆူပူမႈေတြ က လူငယ္ဆရာဝန္ေတြအတြက္ depression ျဖစ္ေစခဲ့သလို အလုပ္ဝင္ဖို႔ဆိုတာ လည္း ေၾကာက္စရာ ကိစၥ အျဖစ္ ေတြးလာၾကပါတယ္။ စီနီယာ ဂ်ဴနီယာ အျပန္အလွန္ပညာျပ ေနမယ့္အစား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပးဆြဲေခၚမႈကသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ professional ပံုရိပ္ကို တိုးတက္ေစမွာပါ။

အခြင့္အေရးဆိုတာလည္း ေျပာစရာမလိုေအာင္ပါပဲ။ အလုပ္ဝင္ဖို႔ မဆီမဆိုင္ အတားအဆီးေတြ  ျဖတ္ေ က်ာ္ရတယ္။ ဟိုသြားလိုက္ ဒီေျပးလိုက္နဲ႔ ေငြေတြလည္း ကုန္ရတယ္။ ဒါေတာင္ အလုပ္ပါဖို႔က 25%. အရင္ကဆို အလုပ္သင္ျပီးတာနဲ႔ လက္ေထာက္ဆရာဝန္တန္းျဖစ္ တကယ္လို႔ ထူးခြ်န္တဲ့ဆရာဝန္ဆို ဘြဲ႔ လြန္ Specialist ကို အသက္သံုးဆယ္မေက်ာ္ပါဘူး။ ဒီလို ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးႏိုင္ရင္ သာသာယာယာပါ ပဲေလ။  


အခုဆို လက္ေထာက္ဆရာဝန္အလုပ္အတြက္ပဲ အသက္သံုးဆယ္ကပ္တဲ့သူကပ္ ေက်ာ္တဲ့သူေက်ာ္ ပင္စင္သက္ မေရာက္ရင္ပဲ ဟုတ္လွပါျပီေျပာခ်င္ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ကေတာ့က်တဲ့သူေတြက်သြားျပီ မို႔ ေနာက္က်သြားျပီလို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။ အခ်ိဳ႔ေတြဆို MRCP ေတာင္ ေအာင္ေနၾကပါျပီ။ 
ဒါေတြကလည္း ခြ်န္တဲ့ေက်ာင္းသား/သူျဖစ္ရမည့္အျပင္ ေငြ ဆိုတာႀကီးကလည္းလိုေနတယ္ေလ။ အမ်ားစုက ဒါ့အတြက္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ 

အသိအစ္ကိုတစ္ေယာက္ဆိုရင္ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ျပီးကတည္းက တိုက္နယ္ေဆးရံုတစ္ခုမွာ ဝင္ကူေနခဲ့ တာေလ။ အလုပ္ဝင္ရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လို႔တဲ့။ အခု အလုပ္ဝင္ entrance ေျဖတာ သံုးခါရွိျပီ။ စာေမးပြဲနဲ႔အတူ သူ႔ရဲ႔စိတ္ဓာတ္ေတြပါ က်သြားခဲ့ပါျပီ။


အခြင့္အေရးအေၾကာင္းေျပာရင္ Training အေၾကာင္းပါရမွာပါ။ အခ်ိဳ႔အခ်ိဳ႔ ေဆးရံုေတြမွာ Training အလံု အေလာက္မရပဲ 2nd post ထြက္သြားရတဲ့သူေတြ အပံုအပင္။ ဒါကလည္း လူနာေတြ လူနာရွင္ေတြ ထစ္က နဲ ရွိ တိုင္မယ္ နားမလည္ပဲ media ေတြဆီ ဖြမယ္တကဲကဲဆိုေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးေတြလက္ေထာက္ဆရာ ဝန္ေတြ  နဲ႔ အျပည့္အဝလႊတ္မထားရဲဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။ အခြင့္အေရးမရလ်ွင္ေတာ့ အနာဂတ္ဆိုတာ အေမွာင္ထဲမွာ။

လူေတြက ေျပာၾကပါတယ္ "ဆရာဝန္ပဲဟာ ေအးေဆးေပါ့ ထမင္းမငတ္ပါဘူး"
ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာဝန္ျဖစ္တာနဲ႔ ထမင္းမငတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ေနရပါတယ္။ လုပ္ေနလို႔လည္း ထမင္းမငတ္တာပါ။ ဒီထက္ပိုစဥ္းစားရင္ ထမင္းမငတ္ရံုပဲလား။ ဆရာဝန္မွာ အျခားကိစၥ 

 ေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ဆရာဝန္ဟာ ထမင္းရတာနဲ႔ကိစၥျပတ္ရေအာင္ ဆရာဝန္ေတြဟာတရားက်င့္ေန တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြထဲက လူပါပဲ။ အခ်ိဳ႔က ဒါေတြကို နားလည္မေပးႏုိင္တာကို အ့ံၾသမိတယ္။ 

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာဝန္က စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းရမယ္ တရားေသာနည္းနဲ႔ပိုက္ဆံယူတယ္ဆိုရင္ ျပီးတာပဲ။ ဒီပညာဟာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတစ္ခုပါပဲေလ။နယ္ပယ္တိုင္းမွာေတာ့  ျခြင္းခ်က္ဆို တာေတာ့ ရွိတာပဲေလ။ ဒါကို မေျပာၾကရေအာင္လား။

တစ္သိန္းခြဲဆိုတဲ့ လစာဟာ တစ္ကိုယ္ေရသမားအတြက္ေတာင္ မေလာက္တာ ႏွစ္ဖက္ေပါင္းလို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္ဆရာဝန္ေတြ မေတြးရဲစရာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာဝန္ႀကီးေတြ အျပင္ေဆးခန္း ထိုင္ရတဲ့အေျဖပဲ။ လက္ေထာက္ဆရာဝန္ေတြလည္း ေဆးရံုကdutyအျပင္ အျပင္မွာGP ေဆးခန္းေတြ ေျပး လႊားေနရတာပါပဲ။ အခ်ိဳ႔က ေဆးရံုမွာ အခမဲ့ အခမဲ့ မရလို႔ေအာ္ေနၾကတာ အစိုးရက ဘာမွသတ္သတ္ မွတ္မွတ္ေထာက္ပ့ံေပးထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးက ကိုယ့္ ward နဲ႔ကိုယ့္ fun ေငြေတြနဲ႔ အဆင္ေျပ သလိုလည္ပတ္ေနရတာပါပဲ။ အိတ္စိုက္ဆိုတာလည္း အခ်ိဳ႔ဆရာဝန္ေတြအတြက္ရွိပါတယ္။ 


အျပင္လူေတြက ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆရာဝန္ေတြကို ယွဥ္ထိုးေျပာဆိုေနၾကတာေတြက မတရား ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆရာဝန္ေတြ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔တန္းတူ မရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြအတြက္ခင္ဗ်ားတို႔ 

  ေျပာေပး ၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ။ Taxi ေမာင္းရင္ေတာင္ ဆရာဝန္လစာထက္ပိုရတယ္လို႔ေျပာေတာ့ အဲဒါဆိုလည္း Taxi ေမာင္းပါလားတဲ့။ ဒါဟာ ခံရခက္တယ္ဆိုတာ ေျပာတဲ့သူ ဝင္ခံစားေပးမွပါေလ။

အခုတေလာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔အသံ အေတြးေတြက……
"အလုပ္ဝင္ရမွာလား မဝင္ရဘူးလား"
"အလုပ္ဝင္ရင္ ဘာေတြရမွာလဲ အလုပ္မဝင္ရင္ တစ္ခ်ိန္မွာ ေနာင္တရမွာလား"
"ေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့လဲ ေနာက္တစ္ေခါက္က မေသခ်ာဘူး"
"တစ္ျခားနယ္ရင္က်ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ GPအဆင္မေျပရင္ ပိုက္ဆံမေလာက္ဘူး"
"GP ခ်ည္းပဲလုပ္ရင္ တိုးတက္မႈရွိပါ့မလား"
"အခု GPက ok ေနတယ္"
"စာေမးပြဲက ေျဖလဲေအာင္မွာမဟုတ္ပါဘူး"
"စိတ္ညစ္လာျပီကြာ မသိေတာ့ဘူး"
"အလုပ္ဝင္ရင္ pressure အရမ္းမ်ားတယ္ မခံႏိုင္ဘူး GPက စိတ္ခ်မ္းသာတယ္"
"Training မေကာင္းရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ SMO TMO ဘဝမွာ ဘာမွမလုပ္တတ္ရင္ဘာထူးမွာလဲ"
"ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲေတြက ဘာေတြမွန္းလည္း မသိဘူး policy ခ်ည္းပဲ စိတ္ပ်က္တယ္။"
"အေတြ႔အႀကံဳရေအာင္ ဝင္သင့္တယ္။"

ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားတယ္။
အားလံုးကေတာ့ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔သူပါပဲ။
အခုလက္ရွိ အလုပ္ဝင္ေနတဲ့သူေတြမွာလည္း စိတ္ညစ္ေနတဲ့သူေတြရွိသလို အဆင္ေျပတဲ့သူေတြလည္း ရွိမွာပါပဲေလ (လူနည္းစုေပါ့)။ အဆင္မေျပပဲ ရည္ရြယ္ခ်က္(ဘြဲ႔လြန္) အတြက္ ၾကိတ္မိွတ္ေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိမွာပဲ။
အလုပ္မဝင္လိုက္လို႔ စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြရွိသလို ေနာင္တရေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိမွာပဲေလ။
စဥ္စားတယ္ စဥ္းစားတယ္ Dicloနဲ႔Glucose နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားတာက စိတ္ခ်မ္းသာမလား?
လက္ေထာက္ဆရာဝန္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္က တစ္ကယ္ပဲ အက်ိဳးေက်းဇူးႀကီးသလားေပါ့(လစာနဲ႔ခိုင္းတာ ယွဥ္ရင္)……

ေသခ်ာတာကေတာ့ အခုေခတ္လူငယ္ဆရာဝန္ေတြရဲ႔ဘဝဟာ အရင္ကလို ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံမခတ္ႏိုင္တာ…
အရင္ကလို ဆရာဝန္စစ္စစ္ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ မေၾကြးေၾကာ္ႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပါ……

*****ကြဲရွေနေသာ လူငယ္ဆရာဝန္မ်ား*****ံ


                                                         by----------Nyi Nyi Lwin

No comments:

Post a Comment