Facebook ေပၚက ရသစာတမ္းမ်ား

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အလိုမရွိ

May 30, 2013 at 8:58pm 

 

ကၽြန္ေတာ္က အထက(၂) မရမ္းကုန္း ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ RIT (ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္) နဲ႔ ကပ္လ်က္ေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ RIT မွ ဆရာမ်ား၊ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ သားသမီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိသည္။ သူတို႔ အိမ္ေတြလည္း မၾကာခဏ ေရာက္ဖူး သည္။  ေဘာလံုးကြင္း (အေဟာင္း) မွာေတာင္ ေဘာလံုးကန္ ဖူးသည္။ သည္ေတာ့ RIT သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မစိမ္း။ RIT ၀င္းေဘး ကလမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အိမ္ရွိသည္။ သူ႔အိမ္အေပၚထပ္မွၾကည့္လွ်င္ RIT Bookshop (အေဟာင္း) ႏွင့္ အေဆာင္ A,B,C ေရွ႕မွ ပန္းျခံကို အတိုင္းသားျမင္ရသည္။ တစ္ေန႔ သူ႕အိမ္ေရာက္ေနတုန္း RIT ေက်ာင္းဖက္မွ ဆူညံေ အာ္ဟစ္သံမ်ား ၾကားရသည္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ခုန္ေပါက္၊ ကၽြမ္းထိုးေနၾကတာ ေတြ႕သည္။ ဘာမွန္းမသိ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ၀င္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမးရသည္။ စာေမးပြဲျပီး လို႔တဲ့။ ေၾသာ္ စာေမးပြဲျပီးတာမ်ား ဒီေလာက္ ေပ်ာ္ရသလား။ နားမလည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သည္ေက်ာင္းႏွင့္ ေရစက္ဆံုသည္။ ကားတစ္မွတ္တိုင္ ပိုစီး ရသည္ေပါ့။ ေက်ာင္းမတက္ခင္ ပထမႏွစ္ ေအာင္ေသာ ေက်ာင္းသားၾကီး တစ္ေယာက္ဆီမွ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ား သြားေတာင္းသည္။ RIT တရားလည္း နာရသည္။ သူေပးေသာ သင္ခန္းစာမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နားလည္ရ ခက္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာ ၏ အေျဖပါလာသည္။ "ေဟ့ေကာင္ Chemistry ကေတာ့မင္း အမွတ္ ၂၀ ဖိုးေျဖႏိုင္ရင္ ကံေကာင္း"။ သူ႔စကားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မိုးၾကိဳးသြားျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္းကို Chemistry ၄၈ မွတ္ ျဖင့္ ေအာင္လာသူျဖစ္သည္။ "ဘာေမးသလဲ ဆိုတာကိုေတာင္ မနဲဖတ္ရတယ္။ မင္း Tutorial နဲ႕ Lab မွာ အမွတ္ ရေအာင္ယူထား”။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲတြင္ မိုးမ်ားျခိမ္းကာ၊ လွ်ပ္စီးမ်ား လက္လာသည္။ အင္း မိုးၾကိဳးပစ္ ခံရေတာ့မယ္။ "ေမးခြန္းက ဌာနမႈး ေဒၚေသာင္းခင္ ကုိယ္တိုင္ထုတ္တာကြ"။ ေဒၚေသာင္းခင္… ေဒၚေသာင္းခင္…သည္နာမည္ကို အေၾကာက္တရားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ရင္းႏွီး သြားခဲ့သည္။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေဒၚေသာင္းခင္ သင္ေသာ Section တြင္ တည့္တည့္ က်သည္။ ပထမဆံုး စာသင္ခ်ိန္တြင္ ၀င္လာမည့္ ဆရာမကို ေစာင့္ၾကည့္မိသည္။ ပုပု၊ ေသးေသး ဆရာမၾကီး ကိုမရယ္မျပံဳး ပံုစံျဖင့္ေတြ႕ရသည္။ ခါတိုင္း အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဆူညံေန ၾကေသာ္လည္း ဆရာမၾကီး ၀င္လာျပီးလွ်င္ တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ တစ္ဆင့္စကားျဖင့္ သူ႕အေၾကာင္း အားလံုးၾကား ဖူးေနၾကမည္ ထင္သည္။ ဒါေတာင္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စကားခိုးေျပာေသာ သံုးေလးေယာက္ကို အတန္းထဲ မွ ေမာင္းထုတ္ဖူးသည္။ အေရးအခင္း မ်ားႏွင့္ ပူးတြဲခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ပထမႏွစ္တြင္ ဆရာမၾကီး ၏ေမးခြန္းအရသာကို သိပ္မသိသာေစခဲ့။ သို႔ေသာ္ ငယ္ေၾကာက္သည္ ငယ္ေၾကာက္သာျဖစ္သည္။ ဒုတိယႏွစ္ အစပိုင္းတြင္ ေယာယိမ္းလိုက္၊ ဘသားယိမ္း လိုက္ျဖင့္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ထားခဲ့ေသာ ဆရာမၾကီး၏ ၀ရဇိန္လက္နက္ကို စာေမးပြဲနီးလာေသာ အခါ ေၾကာက္ေခ်း ပါလာခဲ့ၾကသည္။ Termရွည္ျပီး စာမေၾကေသာ သည္ႏွစ္တြင္ျဖင့္ ေရစုန္ေမ်ာရေတာ့မည့္ အေရးကို ေတြးရင္း အိပ္မရျ ဖစ္လာၾကသည္။ အတန္းေျပာင္း တက္ရသည့္တစ္ေန႔ အခန္းထဲအ၀င္ Blackboard ေပၚမွစာသားမ်ားကုိ အားလံုး သတိထားမိၾကသည္။ စာမေၾက၍ အိမ္မရေသာ ေက်ာင္းသား၏ ရင္တြင္းျဖစ္ကဗ်ာ ျဖစ္သည္။ကဗ်ာက သည္ လိုျဖစ္သည္။

"Chemistry မဟာ၊ ဤဌာနာမွာ၊ အလွဘုရင္ ေဒၚေသာင္းခင္ဟု၊ နာမည္ေက်ာ္ၾကား၊ တီခ်ာခင္ဗ်ား။ တီခ်ယ့္တပည့္ေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္အေပါင္းတို႔၊ Atomic Structure မသိပါ၍၊ Free Fall Motion ၊ မက်ဆင္းရေအာင္ ၊ ေသာင္းေသာင္း သက္ညွာ၊ ေမးခြန္းလႊာကို၊ ရိုးရိုးေလးသာ၊ ေမးပါရန္။"

ဖတ္ျပီး အားလံုးက ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာက်သည္။ လက္ရွိ သင္ေနရေသာ Chemistry မွ Atomic Structure ႏွင့္ Physic မွ Free Fall Motion ကို ပါေအာင္ဖြဲ႕ထားသည္။ စာေမးပြဲတိုင္းတြင္ ရမွတ္ျဖင့္ ခံုနံပါတ္ ျပန္စီေလ့ရွိေသာ ေက်ာင္း၏ အစဥ္အလာ လည္းပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာမၾကီး ဖတ္ျပီး သနားစိတ္ ကေလး၀င္ ကာ ေမးခြန္းေလ်ာ့ေမး ရင္ေတာင္ေကာင္းေလစြဟု ထင္မိသည္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဆရာမၾကီး ၀င္လာပါျပီ။ စာအုပ္ေတြကို စားပြဲေပၚ ခ်သည္။ ေဘာဖ်က္ကိုင္ကာ စဖ်က္သည္။ ကဗ်ာမဖတ္မိပဲ ဖ်က္မိရင္ေတာ့ ဒုကၡဟုေတြးမိသည္။ Blackboard တစ္ျခမ္းကုန္၍ ေနာက္တစ္ျခမ္း အကူးတြင္ ဆရာမၾကီး သတိထားမိသြားသည္။ ေဘာဖ်က္ကိုင္ထားေသာ လက္သည္ ေလထဲတြင္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ တစ္ခန္းလံုးလည္း ျငိမ္က်သြားသည္။ ဆရာမၾကီး သည္ ေဘာဖ်က္ကို ကိုင္ထားလ်က္ ေနာက္သို ႔ႏွစ္လွမ္းမွ် ဆုတ္ျပီး ကဗ်ာကို ဆက္ဖတ္သည္။ ဆရာမၾကီး ကဗ်ာဖတ္ေသာ အခ်ိန္သည္ ထင္တာ ထက္ ပိုၾကာလြန္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွ႕တိုးျပီး Blackboard မွစာအားလံုးကို ဖ်က္လိုက္သည္။ ျပီးမွ ေက်ာင္းသားေတြ ရွိရာဖက္သို႔ လွည့္ပါသည္။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ားက ဆရာမၾကီး မ်က္ႏွာဆီမွာသာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆရာမၾကီး၏ မ်က္ႏွာ ကို ျပန္လည္ မေဖၚျပတတ္ပါ။ ၀မ္းနည္းသည္လား၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္သည္ လား၊ ေရးရက္ေလျခင္း ဟု ေဒါသထြက္ သည္လား ၊ ေစတနာကို နားမလည္ဟု စိတ္ပ်က္သည္လား၊ အဘယ္သို ႔ေတြးေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ မ်က္ႏွာကေတာ့ ညိႈးေနသည္။

 ဒါေပမယ့္ ျပဳံးရယ္ခဲေသာ ဆရာမၾကီးကျပံဳးလ်က္ စကားဆိုပါသည္။ သူ႕စာေမးပြဲ ေမးခြန္းေတြ၏ လားရာကို ရွင္းျပပါသည္။ သူမ၏ Chemistry ဘာသာကို တပည့္ေတြ တတ္ေစခ်င္ေသာ သူမ၏ ေစတနာကို အေသးစိတ္ သိေစခဲ့ပါသည္။ ေျပာေနရင္းမွ ခံစားခ်က္၏ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ စကားတစ္ခြန္းကို ေလးေလးနက္နက္ေျပာပါသည္။ "ဒီႏွစ္ ဆရာမ ေမးခြန္းကို သိပ္အခက္ၾကီး မေမးပါဘူး" တဲ့။ ေနာက္ေတာ့စာဆက္သင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါသည္။ ကိုယ္ကအေရး မၾကီးပါဘူး၊ ရယ္စရာမွ်သာဟု သေဘာထားခဲ့ေသာ အရာတစ္ခုသည္ သူတစ္ပါး (အထူးသျဖင့္ ကုိယ့္အေပၚ ေစတနာထားသည့္) သ႔ူအေပၚ မည္မွ် သက္ေရာက္သြားသည္ကို ေနာက္က်မွ သိလိုက္ရသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္း အေတြးတိမ္ရန္ေကာ၊ အတၱၾကီးရန္ေကာဟု အျပစ္တင္မိသည္။ ဆရာမၾကီး၏ မ်က္ႏွာကိုလည္း ယေန႔ ၂၂ ႏွစ္ၾကာ သည္အထိမေမ့။ ထိုကဗ်ာ ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ပါ။

ယခု ၂၂ ႏွစ္ အၾကာတြင္ ဆရာမၾကီး၏ မ်က္ႏွာမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းစြာ ထပ္ျမင္ရပါသည္။ ဧရာ၀တီ၏ Online စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ျဖစ္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားျပဴတင္းေပါက္ မွန္ေပၚတြင္ လက္ေထာက္လ်က္ ေငးၾကည့္ေနေသာ ထို မ်က္ႏွာျဖစ္သည္။ ထိုမ်က္ႏွာသည္ ကၽြန္ေတာ္ ၂၂ ႏွစ္ၾကာ မေမ့ႏိုင္ခဲ့သည္ မ်က္ႏွာမ်ိဳး ပင္ျဖစ္သည္။ ဘ၀တစ္ခုလံုး ကို ေပးဆပ္လ်က္၊ အသက္ကို ရင္းလ်က္၊ လင္သားကို အဆံုး႐ႈံးခံလ်က္၊ ရင္မွျဖစ္ေသာ သားေတြကိုပစ္လ်က္၊ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ အက်ဥ္းက်ခံ၊ စစ္အစိုးရႏွင့္ သူ၏ဘက္ေတာ္သား မီဒီယာေပါင္းစံုမွ နည္းေပါင္းစံုျဖင့္ အဆဲခံ၊ အဆုိခံ၊ နာမည္အဖ်က္ခံ၊ အသက္ကို လုပ္ၾကံခံလ်က္ သူခ်စ္ေသာ သူမ၏အေဖ တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံအတြက္ သူယံုၾကည္ေသာလမ္းစဥ္အတိုင္း မေသြဖီတမ္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

 ထိုသူကို ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္၍ ၾကိဳခဲ့ၾကသည္။ "ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အလိုမရွိ" တဲ့။ သူမႏွင့္ယံုၾကည္ခ်က္တူသူမ်ား လက္တြဲ ေဖာက္ခဲ့ျပီးေသာ လမ္းတစ္ပိုင္းတစ္စတြင္ အခန္႔သားရပ္လ်က္ လမ္းဆက္ေဖာက္ေနေသာ သူမကို လမ္းေပၚမွ ျပန္တြန္းခ် ေနၾကသည္။ သူမ၏စကားလံုးမ်ား၊ အစီရင္ခံစာမ်ား၏ အႏွစ္ကိုမယူပဲ အေပၚယံေတြးလ်က္ အျပစ္ကိုသာ ယူေနၾကသည္။ သူမ မရွိခ့ဲလွ်င္…သူမေနရာကို ဘယ္သူႏွင့္ အစားထိုးမလဲ ဟုမေတြး။ သူမ ငါတို႔အတြက္ အခုဘာလုပ္ေပးမလဲ ဟုသာေတြးသည္။ ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းက ကိုယ့္ကို စာတကယ္တတ္ေအာင္၊ စာက်က္စာဖတ္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးေနသည္ကို မေတြး၊ မိမိ စာေမး ပြဲေအာင္ေရး၊ ခံုနံပါတ္ မက်ဆင္းေရးသာ အဓိကထားျပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖင့္ ဆရာမၾကီး၏ အသည္းႏွလံုး ကိုဓါးျဖင့္ မႊန္းခဲ့သည့္နည္း အလားယခုလည္း ေၾကြးေၾကာ္သံတစ္ခုျဖင့္ သူမ၏ႏွလံုးသားကို ရင္ထဲမွ အျပင္ဆြဲထုတ္ 
 ျပစ္ခ်င္ေနၾက  သည္။

ေၾသာ္…."ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အလိုမရွိ" တဲ့။

ဆရာမၾကီးကေတာ့ သူ႔ခ်စ္တပည့္မ်ားကို ယဲ့ယဲ့ျပံဳးလ်က္ ရွင္းျပၽႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သည္လိုဆိုရင္ သူမကေကာ….။ လြန္ခဲ့ သည့္ႏွစ္ ရက္က ကၽြန္ေတာ္ Share ခဲ့သည့္ Facebook က ကိုစိုးထိုက္ရဲ႕  စကားကို ျပန္သတိရမိပါသည္။

"ျပႆနာေတြ အမ်ားၾကီး ထပ္ျပီး ရႈပ္ေထြးသြားႏိုင္တ့ဲ မူ၀ါဒတစ္ခုကို သူ ကန္႔ကြက္တာ မွားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မထင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ဆိုေတာ့ သူဟာ ျပသနာတစ္ခုကို အရင္းအျမစ္ ထိေရာက္ေအာင္ လိုက္ရွာျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္မွာကို အျမဲယူလာေပးႏိုင္ခ့ဲသူလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲယုံၾကည္ေနခ့ဲလို႔ပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ သူ႔ကို ဆဲဆိုေနတာကို သူဟာ ျပဳံးျပီးၾကည့္ မေနႏိုင္ရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာညိႈးငယ္စြာနဲ႔ ထုိုင္ၾကည့္ေနမယ့္သူလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္ထားလို႔ပဲ။"

                                                                                              ေက်းဇူးတင္ပါသည္ကိုစိုးထိုက္ခင္ဗ်ား။

                                                                                                 By ---- Tin Maung Thwin

                                                                                                  Yangon Institute of Technology

 ၃၀.၅.၂၀၁၃

ေခါင္းစဥ္က ဆြဲေဆာင္မႈရွိသလို တင္ျပပံုလည္းေကာင္းတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ဒီေခါင္းစဥ္ရဲ႕ မူရင္း အနက္ အတိုင္း ေရးထားတာ မဟုတ္ေတာ့ အားမလိုအားမရ နည္းနည္းျဖစ္မိတယ္။ က်ေနာ္ ဖတ္ခ်င္တာက တစံုတေယာက္ျဖစ္ေစ အစုအဖြဲ႔ တစ္ခုကျဖစ္ေစ ေဒၚစုကို မလိုေၾကာင္း ေရးထားတာမ်ိဳးပါ။ အခုေဒၚစုနဲ႔ပတ္သက္ရင္ လူ၂မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္လို႔ ခံစားရတယ္၊ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ သူ႔ကို မုန္းတဲ့သူနဲ႔။ ခ်စ္တာ မုန္းတာ ေဘးဖယ္၊ လူ႔ေလာကကို အခ်ိန္မေရြး နႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားႏိုင္တဲ့ အိုႀကီးအိုမ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔ကိုျမင္ၿပီး သူမရွိေတာ့ရင္လည္း ျမန္မာျပည္ သူျပည္သားေတြဟာ ကိုယ့္အစြမ္း အစနဲ့ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေၾကာင္း ေရးၾကတာလံုးဝမဖတ္ဖူးဘူး (ရွိေကာင္းရွိမယ္ေပါ႔ေလ)။

 တခ်ိဳ႕ေတြမ်ား အေမ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း တတ္ေၾကာင္း အနစ္နာခံေၾကာင္း တခုတ္တရ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ က်ေတာ့ ျဖစ္သလိုေနတယ္၊ ဘာမဟုတ္တဲ့ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာေတာင္ အေမ့ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဆဲဆိုၾက တိုက္ခိုက္ၾက ပုတ္ ခတ္ၾက၊ ႏိုင္ငံေရးမွာ အေမသာလွ်င္ ကိုးကြယ္      ရာျဖစ္ေနတယ္။
 ဆိုေတာ့ အေမမရွိတဲ့အခါ ဘယ္လိုလုပ္ မလဲ။ ေဒၚစုမွမဟုတ္ဘူး၊ လူတိုင္းလူတိုင္းေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ပဲ၊ သီခ်င္း စာသားႏုႏုရြရြ
  ေလးေတြ ခံစားသီဆိုေနၾကတုန္း က ေကေအတီကို     သတိမရၾကဘူး၊ လူတစ္ေယာက္ ဟာ ေသသြားေတာ့မွ တန္ဖိုးပိုရွိလာသလိုလို၊ ဒါႀကီးကို က  ေရလည္မွားေနတာပဲ။

ေဒၚစုသည္ အခုဇာတ္ခံုေပၚမွာ ၿပိဳင္ဖက္ကင္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဆိုတာ သက္ေသျပၾက ျငင္းခုန္ေနၾက ရေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွ မဟုတ္ေတာ့ တာပဲ။ တကယ္တမ္း စင္ေပၚက လူေတြအားလံုး ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲမွန္း သိေနၿပီ၊ အဲဒါထိုင္ျငင္း ရမယ့္အစား ပရိ သတ္ အေနနဲ႔ အမွတ္ေပး ရေတာ့မယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ၊ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆံုး ဇာတ္လိုက္ႀကီးမရွိရင္ ဘာလုပ္မ လဲလို႔ စဥ္းစားရမယ့္ အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါဟာ ဇာတ္ကေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကြာေစ့ကိုက္ၿပီး ရုပ္ရွင္ တစ္ပြဲ ထိုင္ၾကည့္ေန တာလည္း မဟုတ္ဘူး။

 ပရိသတ္ အေနနဲ႔ ရုံေျပာင္းလို႔ မရသလို ပြဲမရွိလို႔လည္း မျဖစ္တဲ့  ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္ခံုႀကီးဗ်ာ။ သူမရွိရင္သြားၿပီလို႔ေျပာၾကတယ္၊ အဲဒီ သြားၿပီ ေနာက္မွာ ဘာမွပါမလာတာေတာ့ မမိုက္ဘူး။ ဒီတိုင္းပဲသြားရင္ ပြဲၾကည့္စင္ေပၚက ဘယ္ေတာ့မွမထခ်င္တဲ့ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ေတြ ပဲျဖစ္ေနၾကမယ္၊ ငါသည္တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္စိတ္ အျပည့္ရွိသူေတြ တကယ့္ အေရးပါတဲ့ "စင္ေပၚက" role တစ္ခုခုကို "ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို" အရယူသင့္တယ္၊ ငါသည္ ငါ႔ကိုယ္က်ိဳးအတြက္သာ စင္ေပၚ ေရာက္ေနတာျဖစ္တယ္ ဆိုသူေတြ ကိုယ့္အသိစိတ္ နဲ႔ကိုယ္ ေျပာင္းလဲရင္ေျပာင္းလဲ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ဇာတ္စင္ ေပၚကေန ပြဲၾကည့္စင္ေပၚ မသိမသာေလးျဖစ္ျဖစ္ ေရႊ႕သြားသင့္တယ္၊ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ ဆိုခ်င္ဆို၊ အခု ဒီအခင္းအက်င္းက စိတ္ကူးယဥ္တာ နဲ႔မစရင္ ဘယ္ကစရမလဲ မသိဘူး။ ဒါတစ္ဦးခ်င္း လုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ လုပ္ခ်င္စိတ္ သာရွိရင္ ဟိုဟာေၾကာင့္ ဒီဟာေၾကာင့္ဆိုၿပီး ဆင္ေျခေပးေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ တကယ္ႏိုင္ တဲ့သူေတြက ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ဝန္ကို ထမ္းထား ဖို႔ပဲလိုတယ္၊ မႏိုင္ပဲ ထမ္းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကို ေဘးထြက္ ထိုင္ေနေအာင္ လုပ္တတ္ဖို႔လည္းလိုတယ္။

စနစ္ေျပာင္းဖို႔သာ ထိုင္ေစာင့္ေနရင္ေတာ့ ဒီတိုင္းျပည္သည္ ေနရာဖယ္ မေပးခ်င္တဲ့ ဇာတ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ေနရာဖယ္မေပးခ်င္တဲ့ ပရိသတ္ေတြ နဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ပ်င္းစရာတိုင္းျပည္ႀကီး ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။ ငါေတာ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ စင္ေပၚေရာက္ဖို႔ အခြင့္အေရး မရွိဘူး ကြာဆိုရင္ေတာ့လည္း ေဒၚစုရွိရွိမရွိရွိ ဘာမွမထူးပါဘူး၊ ကြာေစ့တစ္ထုပ္ ဝယ္ၿပီး ပြဲဆက္ၾကည့္ၾက ရေအာင္ပါ။ ေနာက္လူေတြ ပိုေကာင္းေလာက္ပါရဲ႕ေလ။